Ze is 30 jaar, woont in Doetinchem en volgt de opleiding Biologisch-medisch analist niveau 4. Tot zover verschilt het verhaal van Suzan Rouwhorst niet veel van haar medestudenten bij Rijn IJssel. Maar waar Suzan komt, komt ook Milo. Haar hulphond, die hard nodig is: Voordat ik hem had, had ik het gevoel dat ik moest overleven. Maar met hem heb ik juist het gevoel dat ik kán leven.
Studenten met een hulphond. Je ziet ze niet veel, maar ze zijn er wel. Bijvoorbeeld omdat een student blind is of in het geval van Suzan een student als gevolg van autisme last heeft van bijvoorbeeld paniekaanvallen en overprikkeling. Het dier is meer dan zomaar een hond, het is een levenslijn voor velen. Ook voor Suzan. Ik weet sinds mijn 17de dat ik autisme heb. Maar paniekaanvallen heb ik al veel langer gehad. Het jaar voor mijn diagnose durfde ik zelfs bijna het huis niet uit.
(On)veiligheid
Suzan keek als jonge tiener naar CSI en zag zichzelf al bij de technische recherche rondlopen. Maar ik kon de havo niet afronden. Mijn exacte vakken waren slecht. Ik heb eerst nog een andere opleiding geprobeerd, maar daar werd ik niet gelukkig. En toen kwamen de laboratoriumopleidingen bij Rijn IJssel onder haar aandacht. Ik dacht: Laat ik dat tóch maar gaan proberen.
Twee jaar geleden kwam Milo in haar leven. De hulphond die Suzan zo hard nodig heeft. Maar een hond en een labopleiding, kan dat wel samen? Ja dus, zo blijkt. Rijn IJssel moest natuurlijk uitzoeken hoe het zat, bijvoorbeeld met de hygiëne en de veiligheid voor Milo in het lab. Maar binnen een maand waren ze eruit en was het ok. De keren dat Suzan op school het lab betreedt, krijgt Milo speciale leren hondenschoentjes aan en ligt hij op een bedje. Dat is bijvoorbeeld om ervoor te zorgen dat hij geen glas of chemicaliën in zijn pootjes krijgt, maar ook om de vloer schoon te houden.
Haar klasgenoten stelden in het begin veel vragen, merkte Suzan. Maar problemen met de komst van de hond had niemand. Sterker nog, een klasgenoot van me vertelde dat ze zich veel beter kon concentreren sinds Milo erbij was. Hij zorgde voor een bepaalde rust. Dat is toch mooi win-win!
Zoektocht naar stageplek
Waar Rijn IJssel een goede oplossing heeft gevonden voor Milo, vindt het bedrijfsleven het nog moeilijk om met hulphonden om te gaan, merkt Suzan. De afgelopen periode kon ze stagelopen bij Hogeschool Saxion Dat was prima. Iedereen was aardig en Milo mocht in een kantoortje liggen als ik het lab in moest. Dat deed ik niet graag zonder hem, zegt ze. Maar ik deed het wel. Dat was voor mij een overwinning. Toen ik hem net had, had ik niet gedacht dat ik drie of vier uur zonder hem zou kunnen werken. Op dit soort momenten merk ik dat Milo mij zoveel zekerheid en zelfstandigheid heeft teruggegeven dat ik dit nu weer kan doen.
Waar Saxion groen licht gaf, loopt Suzan nu wél tegen bedrijfsmuren aan. Het is haar nog niet gelukt een plek te vinden waar ze veertig weken stage kan lopen. Extra studievertraging dreigt. De Doetinchemse staat er dubbel in. Aan de ene kant begrijp ik het wel: bedrijven zeggen dat het met hygiëne en veiligheid heeft te maken. Maar aan de andere kant vind ik het heel jammer dat ondanks dat Milo mij zo helpt, het hebben van een hulphond er ook voor zorgt dat de voortgang van mijn studie bemoeilijkt wordt. Ik zou graag de kans krijgen om mezelf te bewijzen.
Wereld te winnen
Hoewel Suzan weigert bij de pakken neer te gaan zitten, doen die afwijzingen wel iets met haar. Het raakt me, laat me twijfelen, vertelt ze zichtbaar aangedaan. Weet je, ik wil het liefst mijn inkomsten zelf verdienen; ik wil werken voor mijn geld. Dan helpt het niet als ik mijn studie niet zou kunnen afmaken. Haar tip voor het bedrijfsleven: Verdiep je wat meer in de wereld van hulphonden. Want dankzij mijn autisme kan ik ook in een hyperfocus schieten en lukt het me heel goed de verdieping op te zoeken.